حذف بور از محلول های آبی و کاهش آبشوئی بور از خاک با استفاده ازبقایای آلی و کانی های رسی

بور یکی از عناصر ضروری برای رشد گیاه است. در این پژوهش از جاذب های معدنی نظیر بنتونیت، کائولینیت، زئولیت و پساب کلسایتی و همچنین جاذب های آلی از قبیل بقایای پوست گردو، گندم و برنج استفاده گردید. اثر پ هاش و زمان تماس به منظور داشتن بیشترین جذب بور از محلول توسط جاذب ها بررسی گردید. ماکزیمم جذب بور برای جاذب های معدنی در پ هاش 9 و برای بقایای برنج و پوست گردو در پ هاش 7 و برای بقایای گندم 5/8 بدست آمد. زمان تعادل بهینه برای جاذب های معدنی 24 ساعت و برای جاذب های آلی 48 ساعت تخمین زده شد. میزان phzpc بنتونیت، پساب کلسایتی، زئولیت و کائولینیت قبل از اصلاح به ترتیب؛ 7/8، 6/9، 2/9 و 8 و میزان phzpc بقایای پوست گردو، گندم و برنج قبل از اصلاح به ترتیب؛ 2/7، 4/8 و 8 تخمین زده شد. تصاویر sem نشان داد که اصلاح جاذب های آلی موجب ایجاد میکروفیبرها و افزایش سطح متخلخل با بافت فیبری درشت شده است و این مسئله افزایش شمار گروه های عاملی را بر روی سطح جاذب موجب شده است. بالاترین جذب بور از محلول های آبی بواسطه جاذب های معدنی توسط پساب کلسایتی و بالاترین جذب بور از محلول های آبی بواسطه جاذب های آلی توسط بقایای برنج حاصل شد که این تفاوت از نظر آماری معنی دار بود. اصلاح شیمیایی جاذب های معدنی با آهن و اصلاح شیمیایی جاذب های آلی با اوره منجر به افزایش جذب بور توسط جاذب ها گردید. مدل لانگ مویر جذب بور را بهتر توصیف کرد. مدل برتر سینتیک رهاسازی بور از جاذب ها، مدل تابع توانی و پخشیدگی پارابولیک شناخته شد. مطالعات آبشویی بور نشان داد که تقریباً تمام جاذب ها یکسان عمل می نمایند. با این تفاوت که در بین جاذب های معدنی پساب کلسایتی و در بین جاذب های آلی بقایای پوست گردو و برنج تا حدی آبشویی بور را به تاخیر می-اندازند.